کویر تنهایی

در امتداد این جاده دراز

در انگاره این ظرف لبریز

و بر حاشیه سترون

این جاده بی انتها

یک قلب در حال طپش

بازمانده؛

یک احساس غریب

فریاد می زند؛

یک آشیانه در برابر باد

در حال ویرانی است؛

یک شب تمام ناشدنی

بر بستر آرمیده است؛

وقتی زمین به آسمان نزدیک می شود

وقتی نگاه آینه فرا می خواندم

مرگم می شود مکرر

و سطح بهاری این دشت

به زردی می گراید

من امتداد توام

از من مگریز

حريم شب

حريم شب

من نگهبان حریم شبم

آشنایم با لحظه لحظه های نیمه شب

غروری خُرد شده،

که با بال شکسته یک پرنده همآوازم

ازهمه رها؛

ولی در خود زندانیم

تصویر تضادهای شب و روز

برگی شاد

که در پاییز قلبها به خزان گرائید؛

شکوه یک ستاره درحال افول

که ذره ذره در فراخنای تاریکی

یک شب بی انتها

گم شد

اوج

فریادی دلنشين

در گلو می پیچد

نسیم می وزد

احساس من سَرک می کشد

از پَرچینها می گذرد

وبر فراز سطح آبی رودخانه

به اوج می رسد؛

آن احساسی

که به پیش میراند

در آستانه نگاهت

باز میماند؛

از آشیانهام مگریز

آه من میشکفد

رویا

باز رويايي به جانم چنگ زد

باز شعري در دلم آهنگ زد

باز شور تب به جانم رعشه زد

عشقي از جنس تو در من حلقه زد

شب به ياد تو چراغاني شده

روزدر هجر تو ظلماني شده

عصر آن روزي که دوري ازتو بود

سالها در لحظه هايش خفته بود

لحظه هايم با نگات پر باده شد

اين گلو از دوريت پر ناله شد

عشرتي کز نغمه هايت زاده شد

شهري از گل در دلم آماده شد

در آستانه نگاهت

شروع شده ازآستانه ي نگاهَت منم

به گل مانده در ميانه ي راهَت منم

يک هاي آغاز همه ي اعداد تويي

تکرار اعداد مُمتد يادت منم

منشور رنگهاي آسمان در چشاي تو

نقطه سياه رنگ مرکز قلبت منم

صد آسمان در نگاهت جلوه مي کند

دست هاي خالي مانده از آغوشت منم

اي تکرار پس زدنهاي هميشگي

آن که مانده در حسرت ديدنت منم

آه از خواهشي که فرو خورده مي شود

آن که پشت پنجره در انتظارَت منم

افسوس که رفته رفته از من مي شوي دور

آن که مدام بوده در جستجويَت منم

اي ساحره ي مرزهاي عاشقي هنوز

گم شده ي در افسون صدايَت منم

چه آسمانهايي که از نگات لبريز شد

کسي که محو شده در خاطراتَت منم

سنگینی لحظه ها